Sa dni, kiedy mam wszystkiego calkowicie dosc. Kiedy przestaje wierzyc w sens czegokolwiek. Kiedy czuje sie tak potwornie bezsilna. I tak bardzo sama-sama ze swoimi bezsennymi nocami, z piekna-smutna muzyka... Tak trudno w takich chwilach uwierzyc, ze kiedys przyjda inne dni. Lepsze. Z przyjazn ni okaze sie tylko zludzniem, ze wiara w sens wroci.
Uwierzyc w to trudno, ale przeciez trzeba. Jak spiewal pewien straszy dzis juz pan ' wazne sa tylko te dni ktorych jeszcze nie znamy".
Wszystko wokol wciaz nas uczy, ze tego nie wolno, tamtego nie wypada... Mamy byc powani, dorosli. Mamy sie pilnie uczyc, skrupulatnie pracowac, wywiazywac z obowiazkow, dziwacznych zakazow i nakazow. A ja mowie: nie! I wcale nie chodzi o to, ze ja wszystko wolno. Ja po prostu wciaz chce byc dzieckiem. Dziewczynka, ktora potrafi zachwycic sie glupim mailem, piosenka, spotkanym czlowiekiem. Chce byc dziwakiem, ktory potrafi zapamietac sie w czyms do konca, zachowac glupio i niedojrzale. Cieszyc sie tym, co wokoł. Cieszyc sie dzieckiem w sobie...
I znowu szkolka. Z jednaj strony fajnie, kolezanki, koledzy. Ale ta nauka:((To moj pierwszy blog więc wypadaloby cos o sobie napisac. Mam na imie Samanta i jestem zwariowana 14-latka. Interesuje sie historia.Mam fiola na punkcie Dalekiego Wschodu. Kocham wszystkie zwierzatka. Sa takie slodkie:))Sama mam kroliczka, ale chcialabym miec kotka.Mam nadzieje ze bedziecie odwiedzac moj blog.Bede wdzieczna za kazdy komentarz:)Cuski. PaPa